وبلاگ روستای فریازان ...تویسرکان...همدان faryazan

  موسیقی زیر زمینی رسانه یا هنر ؟؟

هوا کمی سرد شده و شیشه های خودروها بالا رفته است. این مسأله باعث می شود که دیگر وقتی کنار خیابان منتظر اتوبوس ایستاده ای صدای خواننده های وطنی را نشنوی. ترانه ها و آهنگهایی سخیف و ارزان که از بلندگوی سیستم هایی خارج می شود که با قیمت آن می توانی 10 تا از این آهنگها را بسازی و بخوانی.
آهنگهایی که حداقل من یک نفر نمی توانم تشخیص دهم که خواننده لس آنجلسی آن را خوانده یا همین جا در تهران و یا در اصفهان و یا هر شهر دیگر ضبط شده است.
این روزها، روز ماراتن مرغ سحر شجریان و پارمیدای محسن است از سویی کنسرت شجریان در تالار وزارت کشور برگزار می شود و از سویی صدای محسن را از فروشگاه های محصولات فرهنگی می شنوی که می خواند «وای وای وای پارمیدای من کوش؟»
اصلاً ذائقه مردم هم مدام در حال تغییر است همان ها که برای کنسرت شجریان سر و دست می شکنند، «موسیقی های گروههای «رپ» و «هوی متال» را در سیستم خودرو خود گوش می کنند.
به هر حال واقعیت این است که سبک جدیدی از موسیقی که در ایران به نام موسیقی زیرزمینی مشهور می باشد در حال توسعه و رشد و بالندگی است. موسیقی که نه ساخت آهنگ درستی دارد و نه ترانه اش، ترانه است.
هر روز صداهای عجیب تری از فروشگاهها به گوش می رسد و هر روز سی دی فروشهای کنار خیابان سوژه های تازه تری را مطرح می کنند.
هر چند یک دست اندرکار محصولات فرهنگی در کشور به خبرنگار ما می گوید: توزیع این سی دی ها که به شکل غیرمجاز تهیه و ضبط می شود غیرقانونی است و فروشگاهها و حتی پخش کننده های بزرگ اجازه فروش این سی دی ها را ندارند.

* صنعت موسیقی زیرزمینی
اکنون در جهان غرب، موسیقی زیرزمینی به نوعی از موسیقی اطلاق می شود که برخلاف جریان تجاری رایج در صنعت موسیقی حرکت کند اما در ایران موسیقی زیرزمینی یک تعریف بسیار ساده دارد: هر گروهی که مجوز نگیرد و آهنگهای خود را به صورت غیرمجاز ضبط و عرضه کند، زیرزمینی شناخته می شود. . 

تخریب روان با موسیقی تند

از دیگر سو ریتم تند و بسیار هیجان دار این نوع موسیقی «رپ»، «هوی» و... تأثیر منفی مستقیم بر اعصاب شنونده دارد.
بسیار دیده شده است که جوانان با شنیدن این موسیقی ها در ماشینهای مدل بالا در اتوبانها چگونه ویراژ می دهند و جان خود و بقیه را به خطر می اندازند.
امروزه جزء جدانشدنی قرصهای توهم زا، موسیقی توهم زاست. نوعی از موسیقی که بعد از خوردن آن قرصها، فرد مصرف کننده همراه با آهنگ مدام «هد می زند»!
دکتر محمود نیکزاد، روانشناس ، در این مورد می گوید: شاید بشود گفت اگر در یک شرایط روحی عادی باشی اصلاً نتوانی به این نوع موسیقی گوش کنی. کسانی هستند که هم زمان با مصرف قرصهای روان گردان این نوع آهنگها را گوش می کنند و ریتم این آهنگها به اینکه آنها بیشتر در حس رویایی و یا توهم خود فرو بروند کمک می کند.
وی تأکید می کند: این آهنگ آثار مخرب روحی روانی دارد همان طور که یک موسیقی ملایم و لایت، به آرامش روحی کمک می کند این موسیقیهای تند روح را خراش می دهد.

* موسیقی زیرزمینی از عوارض جامعه ناسالم
دکتر خسروی، عضو هیأت علمی دانشگاه و متخصص علوم تربیتی در این مورد می گوید: البته رواج این موسیقی خواسته یا ناخواسته نتیجه مشکلات جامعه است. اگر در شناخت نیازهای جوانان و نوجوانان دقت و برنامه ریزی مناسبتری می شد این اتفاق نمی افتاد. این ها نتیجه شناخت نداشتن یک جامعه از جوانان و نوجوانان است و به هر حال این موسیقی چه آشکار تهیه شود در ایران یا خارج از ایران و چه به شکل پنهان ضبط شود تأثیر خود را می گذارد.
وی تأکید می کند: دولت باید نیازهای جوانان را بشناسد و براساس آن نیاز قدم بردارد. این نوع موسیقی زیرزمینی هم مثل موادمخدر، مواد مخدرشیمیایی و... که در جامعه رواج دارد نتیجه یک جامعه ناسالم است، اگر برنامه ریزی دقیق صورت نگیرد این روند همچنان ادامه پیدا می کند.

رویکرد  موسیقی زیر زمینی در ایران باعث رشد روز افزون آثار موسیقی به شکل رسانه ای شده  به گونه ای که  با  خارج شدن انحصار رسانه از حاکمیت  به شکلی ناخواسته  با کمک امکاناتی نظیر  اینترنت و ماهواره به گسترش هرچه بیشتر موسیقی زیرزمینی به شکل رسانه ای کمک می کند .

تفاوت عمده موسیقی زیرزمینی ایران با آنچه که  در کشورهای غربی وجود دارد این است که در کشورهای غربی از لحاظ انتشار آثار موسیقی هیچ گونه ممنوعیتی وجود ندارد و گروهای زیرزمینی به دلیل شکل خارج از جریان غالب جامعه- شکل  می گیرند که مخاطب خاص خود را خود انتخاب کنند و اساسا فاقد  مخاطب عام هستند و از لحاظ اقتصادی به بازار آمدن آلبوم هایشان بازدهی ندارد . این قشر موسیقی دانان غربی بعضا علاقه ای هم به موسیقی روزمینی ندارن و در کل مخاطب خاص  را به مخاطبان عامی ترجیح می دهند  تا به تعداد محدودی مخاطب علاقمند در سبک و شیوه موسیقی مورد نظر  خود برسند . به این نکته نیز باید اشاره کرد که منظور موسیقیدانانی است که صرفا به تولید اثری می پردازند و مخاطب را مد نظر قرار نمی دهند و نه گروهایی که در ابتدای کار خود مجبور به کار زیرزمینی هستند تا در موقعیتی سرمایه گذار مناسب را پیدا کنند . به نظر می رسد  موسیقی زیرزمینی به شکلی که در جامعه ما رواج پیدا کرده است یک شکل و سبک جدید موسیقی نیست که از جنبه هنری و ارزش‌های موسیقایی مورد بررسی قرار گیرد، بلکه بیشتر یک پدیده فرهنگی-اجتماعی است و برای بررسی آن باید به سراغ حوزه علوم انسانی و علوم اجتماعی برویم. در واقع موسیقی زیرزمینی جدید ایرانی بیشتر از آنکه هنر باشد، رسانه است.این رویکرد اشتباه - یعنی مراجعه به علم موسیقی برای بررسی موسیقی زیرزمینی - در میزگردها و نشست‌هایی که با هدف بررسی موسیقی زیرزمینی برگزار شده به خوبی مشهود است. چرا که به یک جمع بندی  جامع  نخواهد رسید بلکه باید این نوع موسیقی را شاید از منظر روانشناسی ،اجتماعی ،سیاسی مورد بررسی قرار داد . موسیقی زیرزمینی در ایران بیشتر به گونه (سبک ) رپ وجود دارد چرا که می توان از ساز استفاده نکرد و به شکل نرم افزاری تولید شود ودلیل این امر این است که مردم عادی و نا آشنا با علم موسیقی سعی به تولید اثر از خود می کنند و در حقیقت به دنبال این هستن که به شکلی صحبت کنند و خلقیات و افکار خود را در هر سطحی منتقل کنند . همراه شدن تکنولوژی‌های جدید ارتباطی با موسیقی زیرزمینی امکان تولید و انتشار موسیقی برای غیرمتخصصان و شهروندان عادی را فراهم کرده است. در این شرایط جوانان علاقه‌مند به موسیقی به تهیه آلبوم‌ها و تک‌آهنگ‌های خانگی دست می‌زنند.برخی جوانان به شرایط اجتماعی و سیاسی کشور معترض هستند و این اعتراض را در قالب ترانه‌های‌شان منعکس می‌کنند. دسته ‌دیگری در بخش عمده‌ای از زندگی روزانه‌شان به شرکت در پارتی و گذراندن اوقات با دوستان فکر می‌کنند و از این رو ترانه‌های‌شان بازتاب همین طرز فکر است. گروه دیگری از جوانان دل‌بسته تعلقات ملی یا مذهبی هستند و برای دفاع از این ارزش‌ها موسیقی تولید می‌کنند. در واقع هر کسی از ظن خود یار موسیقی زیرزمینی می‌شود.باید توجه داشت که موسیقی راک زیرزمینی در ایران وجود ملموسی ندارد که شاید دلیل آن این باشد که نیاز به حوصله بیشتر و کمی سواد بیشتر از حد عموم جوانان نا آشنا با موسیقی لازم دارد . در این ژانر باید نوازدگی و سواد موسیقیایی را اندکی افزایش داد تا بتوان تنها یک اثر ضعیف در این ژانر تولید کرد که شاید در حد مقایسه با موسیقی راک غربی نباشد.

موسیقی زیر زمینی ایران را نمی توان به طور کلی اعتراضی  نامید . بلکه می توان آن را تریبونی برای بیان نیازهای اجتماعی و اقتصادی دانست . که مانند یک رسانه آهنگ گین و صدا دار در جامعه به طور گسترده ای پخش می شود به گونه ای که در تمام نقاط  شهرها مانند تاکسی ها ،دستگاه های همراه پخش موسیقی ، در منازل و...شنیده می شود .