وبلاگ روستای فریازان ...تویسرکان...همدان faryazan

رد پایی  در برف

سرمای هوا مجبورش کرده بود تا آنجا که می تواند خود را هرچه بیشتر درون یقه بالا زده شده کاپشنش فرو بکشد . کلاهش را پائین تر کشید .

از فضای باقی مانده بین کلاه و یقه کاپشن به زحمت می توانست یک متری پیش پایش را ببیند . بعداز هر تنفس بخاری که از دهانش خارج می شد دیواری از مه پیش رویش قرار می داد و عمق کم نگاهش را کمتر می کرد . خش خش برفهای زیر پایش سکوت خیابان را می شکست و رد پای به جامانده از عبورش سینه سفید خیابان را خراش می داد .مدتی بود که کف پایش به مور مور افتاده بود . خیلی سعی کرده بود به پاهای یخ زده اش فکر نکند اما دیگر کف پایش را حس نمی کرد . آرام آرام از حرکت ایستاد . سعی کرد انگشتان پایش را تکان دهد بیهوده بود . سرش را کمی بالا آورد نگاهش را به جلو دوخت ، هجوم بی شمار دانه های برف وادارش کرد تا چشمانش راتیز کند ، بی فایده بود .

آب دهانش را با غمی آلوده به خشم فرو داد و آهسته به پشت سرش نگاه کرد رد پایش چه واضح در میان برفها دبده می شد کمی سرش را بالا آورد ... ردپاهایش کم رنگ تر شده بودند .

 سرش را از میان یقه کاپشنش بیرون آورد کلاهش را کمی بالا داد برف رد پاهایش را چه آرام آرام پرکرده بود . نقطه شروع حرکتش را نتوانست پیدا کند . دانه برف بازیگوش ، سرمایش را به پوست گردنش زد و او را از افکار خود خارج کرد . سرش را تا آنجا که می توانست درون یقه بالا داده شده کاپشنش فرو کشید و کلاهش را پائین تر .

باز او بود و خش خش برفهای زیر پاها ی یخ زده اش و عمق کم نگاهش که با بخار دهانش در هر نفس کم عمق تر می شد . و برف بی امان می بارید و ردپاهایش کم رنگ تر و کم رنگ تر میشد..

داستانک فوق کاری بود از هادی عبدالمالکی فرزند ولیمراد