وبلاگ روستای فریازان ...تویسرکان...همدان faryazan

عنوان بهار عربی را عموماً رسانه های غربی به کار گرفتند که با الهام از «بهار پراگ» یعنی دوره کوتاه آزادی های فردی و اجتماعی در کشور چک اسلواکی در سال 1968 بود. این مفهوم به صورت ضمنی سه ویژگی را به اعتراضات و قیام های کشورهای اسلامی نسبت می داد:

1- کوتاه بودن دوران این قیام ها و خیزش ها

2- گرایش این قیام ها و خیزش ها به آزادی های غربی و نظام لیبرال : دموکراسی

3- نفی ماهیت دینی و اسلامی و تلاش برای مصادره قیام ها

بیداری انسانی را برخی از شخصیت های سیاسی در داخل کشورمان به کار گرفتند که ریشه در تحلیل سطحی قیام ها و ارتباط آن با اراده آمریکا و غرب برای ایجاد تغییراتی کنترل شده داشت و آن را در راستای استقرار دموکراسی در کشورهای عربی برای مهار وقایع ناشی از بیداری ملت ها و مخالفت آنها با نظام های استبدادی می دانست. این نگاه با تأکید به نقش آگاهی شهروندان این کشورها، برای آن ماهیت انسانی قائل شده و بیداری انسانی را مناسب می دانست تا بتواند پیامدهای آن در کشورهای غربی را نیز در قالب همین مفهوم بگنجاند.

در نگاه سوم، مفهوم بیداری اسلامی برای این پدیده به کارگیری شده که شخصیت های مذهبی : انقلابی و در رأس آنها امام خامنه ای(مدظله العالی) از این جمله اند. این نامگذاری از آن روی صورت گرفت که:

1- پروژه دموکراسی سازی یا استقرار دموکراسی های هدایت شده در کشورهای اسلامی پس از تجربه روی کار آمدن دولت حماس با انتخابات و عدم نتیجه گیری از شیوه های دموکراتیک در عراق با شکست مواجه شده و در چند سال گذشته آمریکا و غرب به شدت برای حفظ نظام های استبدادی و وابسته حاکم بر کشورهای عربی تلاش کرده اند که سکوت آمریکا و همکاری ضمنی آنها برای حفظ نظام های وابسته در یمن، عربستان، اردن و بحرین شاخص های آشکار این تلاش غرب است.

2- تکرار الگوهای رفتاری انقلاب اسلامی ایران در این قیام ها و خیزش ها، مثل تکیه به راهپیمایی های خیابانی و اعتراضات آرام و مردمی که نشان از الهام بخش بودن انقلاب اسلامی و یا اسلام انقلابی برای آنها دارد.

3- انعکاس مضامین و ارزش های اسلامی در شعارها، روش ها و اقدامات در این قیام ها مثل، شعارهای «الله اکبر»، «لا اله الا الله»، انتخاب نماز جمعه برای شروع اعتراضات، قرآن بلند کردن، حضور زنان محجبه در اعتراضات، پایگاه قرار دادن مساجد، شهید نامیدن کشته ها.

4- ویژگی های نظام های سیاسی و حاکمان مورد اعتراض که سکولار بودن، وابستگی به غرب، شکستن ارزش ها و هنجارهای دینی و سخت گیری علیه گرایشات اسلامی و... در بین تمامی آنان مشترک است.

5- مطالبات و جهت گیری های پس از پیروزی که تأکید بر اجرای شریعت اسلامی در قوانین و احکام حکومتی را در تمامی این قیام ها و انقلاب ها دنبال کرده اند.

6- اقبال عمومی به شخصیت ها و احزاب و گروه های اسلامی برای برپایی نهادهای حکومتی پس از پیروزی که نتایج انتخابات مجالس نمایندگان در مصر و تونس و شکل گیری فراکسیون های اسلامگرایان در آن نشانه این اقبال مردمی به اسلامخواهان است.

7- این خیزش ها پس از اطمینان جهان اسلام نسبت به کارایی بازگشت به هویت اسلامی برای کسب عزت و استقلال صورت گرفته که در چهره نظام جمهوری اسلامی ایران و جنبش های حزب الله و حماس، موفقیت، استحکام و اثربخشی آن را تجربه کرده اند.

بنابراین نامیدن این تحولات و قیام ها به بیداری اسلامی، بر پایه واقعیت ها و شاخص های عینی و مرتبط با آن است که اگر الهام گیری خیزش های مردمی در غرب را به حساب آوریم باید آن را بیداری دینی در عصر جدید دانست. اما در محدوده کشورهای اسلامی بهترین عنوان همان بیداری اسلامی است.