شعر زیر از استاد خوبم اسماعیل امینی است. او قلمی شیوا دارد و در کلاس درس ردپایی از طنز در جاده گفتارش پیدا بود. ما با او در دانشگاه علمی ـ کاربردی واحد 47 در خیابان ولیعصر درس داشتیم.. متین و موقر و افتاده، شمرده سخن میگفت و در کلاس کاملا جدی بود.یک روز که در روزنامه نقد شعر کرده بود و آنرا خواندم ؛ تازه فهمیدم نزد چه استاد بزرگوار و عزیزی تلمُْذ میکنیم.او از دیگر دوستان استاد خوبم ،قربان ولیئی است...
دیروز تازیانه و حالا غروبها
از راه می‌رسند پدرها غروبها
دنیای خانه، روشن و زیبا غروبها
از راه می‌رسند پدرها و خانه‌ها
آغوش می‌شوند سراپا غروبها
از راه می‌رسند و هیاهوی بچه‌ها
زیباترین ترانه‌ی دنیا غروبها
اما به چشم دخترکان شوق دیگری‌ست
شوق دوباره دیدن بابا غروبها
بعد از هزار سال من و کودکان شام
تنها نشسته‌ایم همین‌جا غروبها
این‌جا پدر خرابه‌ی شام است، کوفه نیست
این‌جا بیا به دیدن ما با غروبها
بابا بیا که بر دلمان زخم‌ها زده‌است
دیروز تازیانه و حالا غروبها
دست تو را بهانه گرفته‌ست بغض من
بابا ز راه می‌رسی آیا غروبها؟
بابا بیا کنار من و این پیاله آب
که تشنه‌ایم هر دو تو را تا غروبها
از جاده‌ها بیایی و رفع عطش کنی
از جاده‌ها بیایی ... اما غروبها
بسیار رفته‌اند و نیامد پدر هنوز
بسیار رفته‌اند خدایا غروبها
کم‌کم پیاله موج زد و چشم روشنش
چون لحظه‌های غربت دریا غروبها
خاموش شد وَ بر سر سنگی نهاد سر
دختر به یاد زانوی بابا غروبها
بعد از هزارسال هنوز اشک می‌چکد
از مشک پاره‌پاره‌ی سقا غروبها
شعر از : اسماعیل امینی
