|
من خیلی دورم...
از شبهای پر از ماه و ستاره،از بوی برگ های بارون خورده،از لذت گاز زدن گوجه سبز توی باغهای چَما، توی فریازان،از خنده های بلند،از شعر های میرزا صمد ((درخشان ))،از بوی گل سرخ،از صدای تیک تیک ساعت قدیمی خونمون توی کوچه حموم ،از صدای زنگ مدرسه راهنمایی طالقانی فریازان ،از فوتبال وجام نوروزی،از رنگین کمون،از کشاورزا ،از فکرغروبای روستا،از دوست داشتن،از فریازان و محمودآباد... چقدر من دورم.
چقدر دل سوخته ام ؛از تقابل شهر و روستا .بیچاره دلم ! آچمز رفاه شهر شده .
چقدر جدیدم!
سرتا سر وجودم بوی ترافیک میده.بوی خستگی .غربت، رنگ کسالت به سر ورویم پاشیده . خوابام توی رختخواب نیست. همه چرتهام روی صندلی ماشینهای کرج به تهرونه.روح من بوی شهر زده ها رو می ده...
بیا هم وطن ! بیا و کالباس احساسم رو سبز کن و لای نون باگت بذار و به همه گشنه های شهر بده.
بگو اون کشاورز زاده ؛ امروز نذریش رو ادا کرد...تا از مزه اش همه ذوق کنند..
|
آهای فریازان !
آرامش سرخ باورهای من !
چقدر...
چقدر از تو...
من دورم...
چقدر از تو...
من گرسنه ام...
گرسنه گرسنه...
|
